एका कवितेची ओळ. . . !

आपल्याच कवितेची एखादी मधली ओळ
अनोळखी होऊन येते. .
आपल्याच ओठांवर. . 
पियानोवर फिरणा-या सराईत बोटांसारखी
वाजत राहते तिची शीळ. .
कानामागून . . . दिवसभर. .

पहाटेच्या गजरच ताडकन जागवतो
तिचा पहिला शब्द. .
आणि मग इथूनच सुरू होते तिची ठरलेली "दिनचर्या. ."

कुठल्याही पिनेशिवाय घट्ट बसणा-या अंबाड्यात
रुतून बसते एखादी लाघट ओळ…
परसातल्या कलमी गुलाबासारखी. .
फरशीवरच्या केरातून सुपलीत येतोच
एखादा नकोसा शब्द.
आणि फेकला जातो. . दूरवर. .
जिथून त्याला कवितेचे अंगणसुद्धा दिसत नाही. .

फडताळातल्या डब्यामधला सवयीचा साखर शब्द मात्र
मोजून मापून टाकतेच ती
शब्दांच्या उकळत्या आंधणात. .
कडू-गोड सगळं प्रमाण जपावं लागतंच ना तिला इथंही. . !

परातीतल्या पिठामध्ये किणकिण हात मळत राहतात
एकजीव, एकसंध. . .
शब्दांमधले सगळे अर्थ. .
आणि मग नरम नरम ओळ फुलते
गरम गरम चटके सोसून. .
अर्थ वगैरे असला तरी भाजल्याशिवाय कुठे कळतो. . .?

धुणी-भांडी सणवार, हस-या मुखी पाहुणचार
दुखलं-खुपलं. . रुसवे राग. . चोवीस तास कामाला लाग
असं सगळं करता करता
एकेक ओळ निसटूनच जाते
मऊशार हातामधून. .
सुईत रुतल्या बोटामधून.
अंधारातल्या, रात्रीमधून . .
अर्ध्या-मुर्ध्या स्वप्नामधून
शांतपणे. . निमुटपणे. . . कुणालाही न कळता. . . !

आणि मग दुस-या दिवशी…
आपल्याच कवितेची एखादी मधली ओळ
अनोळखी होऊन येते
आपल्याच ओठांवर. . .

पूजा भडांगे बेळगाव