ओझे

ते नव्हते काही माझे
जे माझ्यासोबत होते
पाठीवर उपडे पडले
नात्यांचे भरले पोते. . .

मी मिरवित होते त्यांना
कुरवाळित बसले ऐसी
अश्वत्थामाच्या माथी
भळभळत्या जखमेजैसी. . .

जखमाच अता या केवळ
माझ्यासोबत उरलेल्या
देहाची राख उडाली
पण, आत्म्यातुन मुरलेल्या . . .

अंतरात सलती माझ्या
हुंदके लाख हृदयात
मी शिंपीत बसते अश्रु
तळमनात... अंधारात. . .

हे असले धुरकट जगणे
नुसते का धुमसत राही ?
जळतानाही सरणावार
कोडगेपणाने पाही. . .

पूजा भडांगे बेळगाव